Ks. Eugeniusz Guździoł

Urodziłem się 25 marca 1959 roku w Wierz­bnie. Moi rodzice to Jan i Kazimiera z domu Jóra. Mam cztery młodsze siostry. Ojciec był z zawodu rzeźnikiem, mama zatroskana o nas w domu. Mieszkaliśmy z dziadkiem, który był z krwi i kości rolnikiem, gospodarującym na dziewięciohektarowym areale. Jako młody czło­wiek dużo pomagałem w gospodarstwie. Bardzo lubiłem pracować razem z dziadkiem na roli; wtedy jeszcze obrabialiśmy wszystko końmi. Szkołę podstawową ukończyłem w Wierzbnie. Do Liceum Ogólnokształcącego uczęszczałem w Ostrowie Wielkopolskim w latach 1974-1978. Pomimo tego, że byłem na profilu matematyczno-fizycznym interesowałem się historią. W młodości duży wpływ na mnie, oprócz rodziców, wywarł dziadek - Ludwik Jóra i ksiądz proboszcz - Stanisław Stróżyński.
W kształtowaniu mego powołania kapłańskiego niemałą rolę ode­grała Święta Góra w Gostyniu z księżmi filipinami i księdzem Eugeniu­szem Hanasem. Właśnie tam bywałem na rekolekcjach dla ministran­tów, a później dla młodzieży szkół średnich. Już w trzeciej klasie lice­um odczułem głos powołania. Problemem było - czy zostać filipinem, czy księdzem diecezjalnym?
Rozmowa z pomagającym w Wierzbnie księdzem Feliksem Lenortem sprawiła, że po zdanej maturze wstąpi­łem do Seminarium Duchownego w Poznaniu. Jestem Bogu wdzięczny za te piękne sześć lat przygotowania do kapłaństwa. Na żadnym etapie nie pojawiły się wątpliwości co do słuszności obranej drogi. Tyle zdo­bytej wiedzy, tyle godzin spędzonych w kaplicy, tylu poznanych profe­sorów i wychowawców, tylu kolegów. Równolegle byłem świadkiem i uczestnikiem w jakiejś mierze epokowych wydarzeń: w 1978 roku arcypasterzem został ksiądz arcybiskup Jerzy Stroba; w 1978 roku pa­pieżem - Karol Wojtyła; potem powstanie „Solidarności" i niesamo­wita atmosfera tamtych czasów; wreszcie mroczny stan wojenny. W la­tach seminaryjnych włączyłem się w pomoc chorym i niepełnospraw­nym. Tylko jeden Bóg wie, ile od nich samych zaczerpnąłem dobra, ile nauczyłem się od s. Michaeli Banasiak i innych opiekujących się chorymi. Wtedy pojawiły się przyjaźnie trwające do dziś. Najpiękniej­szy dzień mojego życia to 24 maja 1984 roku. W święto Wspomoże­nia Wiernych, w czwartek, przed godziną 17.00 ksiądz arcybiskup Jerzy Stroba włożył na mnie swoje ręce i wypowiedział modlitwę konse-kracyjną. Zostałem kapłanem Jezusa Chrystusa! Potem prymicje w rodzinnym Wierzbnie i u świętego Marcina w Swarzędzu, gdzie miałem praktykę diakońską. Pierwsze zadanie to miesięczna posługa kapelańska w Wojewódzkim Szpitalu przy ul. Lutyckiej w Poznaniu. Był to swoisty chrzest bojowy dla młodego księdza: mocne spowie­dzi, trudne rozmowy, kontakt z cierpieniem i śmiercią. Pierwsze dwa lata to pobyt w Bojanowie i podpatrywanie księdza proboszcza Zy­gmunta Pilawskiego. Fragmenty jego kazań pamiętam do dziś. Pewnie tam dojrzało zauroczenie kapłaństwem. Można tylko pomarzyć o auto­rytecie, jaki miał wśród ludzi. Do parafii należały dwa kościoły filialne. Ja jeździłem z posługą duszpasterską i na lekcje religii do Trzebosza. Jak trudne było odejście z Bojanowa...
W Poznaniu w parafii Chrystusa Dobrego Pasterza spędziłem osiem lat. Wiele się nauczyłem. Katecheza z dziećmi i młodzieżą naj­pierw w salkach parafialnych, potem cztery lata w Liceum Ogólno­kształcącym nr IV, przy ul. Swojskiej. Posługa kapelana w szpitalu chorób płuc i gruźlicy była spotkaniem z prawdziwymi problemami, które stawia przed człowiekiem życie. Współpraca z księdzem probo­szczem Bolesławem Jurgą, księżmi wikariuszami i wieloma świeckimi była niesamowitym ubogaceniem. Współuczestniczyłem w tworze­niu żywej wspólnoty parafialnej, obserwowałem zaangażowanie ludzi w budowę materialnej i duchowej świątyni. Kolejny, roczny etap to pobyt w parafii Świętego Krzyża w Lesznie. Bogactwem tego czasu była nawiązana relacja z księdzem Krystianem Sobczakiem. Ostatni etap mojego wikariuszowania miał miejsce w parafii Wszys­tkich Świętych w Kórniku. Podziwiałem i uczyłem się umiejętności odnawiania i gospodarowania od księdza proboszcza Jerzego Kędzier­skiego. Bardzo Bogu dziękuję za okres posługi jako ojca duchownego w Seminarium Duchownym w Poznaniu. Trwał on od 1 września 1996 do 30 czerwca 2002 roku. Sześć lat. Bardzo pomogła mi w nauczeniu się tej posługi Szkoła Formacji Ojców Duchownych, w której przez dwa lata uczestniczyłem. Wiele godzin spędzonych w kaplicy, wiele spowiedzi i rozmów z klerykami, wiele przygotowa­nych i wygłoszonych nauk. Ponadto więzi z ekipą wychowawczą, czerpanie mądrości od księży profesorów, poznanie wielu ciekawych ludzi. Bogu niech będzie chwała.
Od 1 lipca 2002 roku jestem proboszczem w parafii Wszystkich Świętych w Golejewku. Pierwszy okres to uczenie się bycia probo­szczem. Najtrudniejsze było ogarnięcie i poznanie zadań związanych ze stroną materialną działania parafii. Trwa to do dziś. Razem przygoto­waliśmy i cudownie przeżyliśmy rok stulecia konsekracji kościoła. Były dożynki parafialne, w które włączyły się wszystkie wioski. 14 wrze­śnia 2003 roku uroczystej mszy świętej dziękczynnej przewodniczył ksiądz arcybiskup Stanisław Gądecki. W uroczystość Chrystusa Króla z naszego kościoła telewizja Polonia transmitowała Eucharystię na cały świat. Wciąż jestem zaskakiwany wielkim zaangażowaniem parafian i w sprawy materialne wspólnoty i w liturgię. Odkrywam bogactwo i piękno serc dzieci, młodzieży i dorosłych otwartych na działanie Łaski Bożej. Dnia 16 lipca 2003 roku ksiądz arcybiskup powierzył mi dodat­kowo posługę egzorcysty. Fakt ten postawił przede mną nowe zadanie: poznanie działania złych mocy i pomocy ludziom przez nie udręczonych.
Parafia golejewska to 1950 osób i posłanie, by ich związać z Jezusem i między sobą. Chciałbym uczynić to jak najlepiej. Bardzo proszę Boga o błogosławieństwo.

Żródło: Czestram Golejewko. Dzieje Parafii Wszystkich Świętych, Wrocław – Golejewko 2005

W Golejewku ks. Eugeniusz Guździoł pracował przez cztery lata. Następnie został proboszczem w parafii Matki Bożej Miłosierdzia w Swarzędzu (do 31.07.2012r.). Od dnia 01.08.2012 r. jest proboszczem parafii p.w. Św. Michała Archanioła w Poznaniu (Red.).